লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা: অসমীয়া সাহিত্যৰ উজ্জ্বল নক্ষত্র
লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা (১৮৬৪–১৯৩৮) এজন অসমীয়া গল্পকাৰ, কবি, ঔপন্যাসিক আৰু নাট্যকাৰ আছিল। তেখেতৰ সাহিত্যিক কৃতিত্ব আৰু সমাজৰ প্ৰতি অৱদানে অসমীয়া ভাষা আৰু সাহিত্যক এক নতুন দিশ প্ৰদান কৰিছিল। লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱাদেৱৰ জন্ম হয় ১৮৬৪ চনৰ নভেম্বৰ মাহৰ লক্ষ্মীপুৰ্ণিমাৰ দিনা। লক্ষ্মীপুৰ্ণিমাৰ দিনা তেওঁৰ জন্ম হয় বাৰে মাক-দেউতাকে তেওঁৰ নাম ৰাখে লক্ষ্মীনাথ। তেওঁৰ পিতাক দীননাথ বেজবৰুৱা সেইসময়ত ইংৰাজৰ অধীনত সন্মানীয় মুন্সিফৰ চাকৰি কৰিছিল। তেখেতে ১৯ শতিকাৰ শেষৰ ফালে আৰু ২০ শতিকাৰ আৰম্ভণিতে অসমৰ সাহিত্য আৰু সাংস্কৃতিক পুনৰুজ্জীৱনত গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা পালন কৰিছিল।
লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা অসমীয়া সাহিত্যৰ অন্যতম প্ৰধান ব্যক্তিত্ব। তেখেতৰ জন্ম ১৮৬৪ চনৰ ১৪ অক্টোবৰ তাৰিখে আৰু মৃত্যু হৈছিল ১৯৩৮ চনৰ ২৬ মার্চত। এই সময়ছোৱাত তেখেতৰ সৃষ্টি আৰু চিন্তাধাৰাই অসমীয়া সাহিত্যৰ ভিত্তি গঢ়িবলৈ সাহায্য কৰিছিল।
শৈশৱ আৰু প্ৰাৰম্ভিক জীৱন
লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱাৰ জন্ম হোৱা ঘৰখন আছিল এখন সৃষ্টিশীল পৰিৱেশ। তেখেতৰ পিতৃ ডাঙৰীয়া আইনৰ জীৱন আছিল এক অনুপ্ৰেৰণা। শৈশৱৰ পৰা বেজবৰুৱাই সাহিত্যৰ প্ৰতি এক বিশেষ আগ্ৰহ দেখুৱাইছিল। তেওঁ শৈশৱতে অসমীয়া ভাষাৰ লগতে সংস্কৃতিৰ সৈতে গভীৰভাবে পৰিচিত হৈছিল। ইয়াৰউপৰি দেউতাকৰ লগত অসমৰ বিভিন্ন ঠাইত থকা বাবে জীৱনত বহুতো বাস্তৱ অভিজ্ঞতা লাভ কৰিছিল।
শিক্ষাজীৱন আৰু সাহিত্যৰ প্ৰতি আগ্ৰহ
উচ্চ শিক্ষিত পিতাকৰ তত্বাৱধানত লক্ষ্মীনাথে সৰু কালৰ পৰাই শিক্ষাৰ সুস্থ পৰিৱেশ পাই ১৮৮৬ চনত শিৱসাগৰ হাইস্কুলৰ পৰা প্রবেশিক্ষা পৰীক্ষা পাচ কৰি কলিকতাৰ ৰিপন কলেজৰ পৰা বি. এ. ডিগ্ৰী লাভ লয় । তেওঁ এম. এ আৰু আইন পঢ়িছিল যদিও শিক্ষা বিভাগৰ আসোঁৱাহৰ বিৰুদ্ধে প্ৰতিবাদ জনাই চূড়ান্ত পৰীক্ষাত নবহি সিমানতে আনুষ্ঠানিক শিক্ষা জীৱনৰ সামৰণি মাৰে।। কলিকতাত থাকোতে তেওঁ ১৮৯১ চনত কলিকতাৰ প্ৰখ্যাত ঠাকুৰ পৰিয়ালৰ কন্যা প্ৰজ্ঞা-সুন্দৰীক বিয়া কৰায়।
সাহিত্যিক কৃতিত্ব
বেজবৰুৱাৰ কলেজীয়া জীৱনে তেওঁলৈ আনে সাহিত্য সাধনাৰ অফুৰন্ত উৎসাহ আৰু অনুপ্ৰেৰণা। কলিকতাতেই তেওঁ আন কেইজনমান বন্ধুৰ লগলাগি অসমীয়া ভাষা সাহিত্যৰ উন্নয়নৰ অৰ্থে, “অসমীয়া ভাষা উন্নতি সাধিনী সভা” ৰ জন্ম দি ‘জোনাকী’ কাকত উলিয়ায় আৰু একানপতীয়াকৈ সাহিত্য সাধনাত লাগে।
লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱাদেৱে অসমীয়া ভাষা আৰু সাহিত্যৰ উন্নতিৰ অৰ্থে আধুনিক সাহিত্যৰ সকলোবোৰ শাখাতেই দক্ষ আৰু আলফুল হাতৰ পৰশ বোলাই কালজয়ী সাহিত্য ৰচনা কৰি থৈ গেছে। তেওঁৰ সাহিত্য কৰ্মৰাজিক তলত দিয়া শ্ৰেণীত ভাগ কৰিব পাৰি-
চুটিগল্প: সুৰভি, জোনবিৰি, কেহোঁকলি ।
সাধু কথাৰ পুথি: বুড়ী আইৰ সাধু, সাধু কথাৰ কুঁকি, ককা দেউতা আৰু নাতি ল’ৰা।
উপন্যাস: পদুম কুঁৱৰী।
নাটক: চক্ৰধবজ সিংহ, জয়মতী, বেলিমাৰ আদি।
কবিতা: কদমকলি।
জীৱনী গ্ৰন্থ: শংকৰদেৱ, শংকৰদেৱ আৰু মাধৱদেৱ।
তত্বমূলক ৰচনা: তত্বকথা, শ্ৰীকৃষ্ণকথা আদি।
সমাজৰ প্ৰতি অৱদান
লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা মাত্ৰ সাহিত্যিক হিচাপেই সীমাবদ্ধ নহ’ল। তেওঁ সমাজৰ প্ৰতি এক গভীৰ দায়িত্ববোধৰ পৰিচয় দিছিল। তেখেত অসমীয়া সমাজৰ উন্নতিৰ বাবে নানা ধৰণৰ সামাজিক আৰু সংস্কৃতিক কার্য্যত অংশগ্ৰহণ কৰিছিল। অসমীয়া ভাষাৰ প্ৰচাৰ আৰু প্ৰসাৰত তেখেতৰ বিশেষ ভূমিকা আছিল।
লেখনী আৰু ভাষাশৈলী
লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱাৰ লেখনী আৰু ভাষাশৈলী বিশেষ বৈশিষ্ট্যপূৰ্ণ। তেওঁৰ ভাষা সহজ, সাবলীল, আৰু হাস্যৰপূর্ণ । তেখেতৰ ৰচনাত সমাজৰ বিভিন্ন দিশ, চিন্তাধাৰা, আৰু সংস্কৃতিক প্ৰতিফলিত কৰে। তেখেতৰ ভাষাৰ সৌন্দর্য আৰু গভীৰতা পাঠকৰ মন মগজুত এক গভীৰ প্ৰভাৱ পেলায়।
সাহিত্যিক দৃষ্টিভংগী আৰু প্রভাব
লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱাৰ সাহিত্যিক দৃষ্টিভংগী আছিল বাস্তৱধৰ্মী আৰু প্ৰগতিশীল। তেখেতৰ সৃষ্টিসমূহত সমাজৰ অসমতা, শোষণ, আৰু বঞ্চনাৰ বিৰোধিতাৰে এক মানবিক মূল্যবোধৰ সন্ধান পোৱা যায়। তেখেতৰ সাহিত্যিক চিন্তাধাৰা আৰু সৃষ্টি অসমীয়া সাহিত্যৰ বিকাশত এক গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা পালন কৰিছে।
মৃত্যুৰ পৰাৰ প্ৰভাৱ
এইজন মহান সাহিত্যিক লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱাৰ মৃত্যু হয় ১৯৩৮ চনৰ ২৬ মার্চত। তেওঁৰ সাহিত্যিক কৃতিত্ব আৰু সমাজৰ প্ৰতি অৱদান সদায় স্মৰণীয়। তেখেতৰ সাহিত্যিক কৃতিত্বসমূহ আজিও অসমীয়া ভাষা আৰু সাহিত্যৰ ইতিহাসত এক অনন্য স্থান অধিকার কৰি আছে।
You May Like:
- লাচিত বৰফুকন ৰচনা Lachit Borphukan Essay in Assamese
- লাচিত বৰফুকন আনুগত্য দেশপ্ৰেম নেতৃত্ব আৰু বীৰত্বৰ এক অনন্য কাহিনী
উপসংহাৰ:
লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা মাত্ৰ এজন সাহিত্যিক নহয়, তেওঁ আছিল অসমীয়া ভাষাৰ এক প্ৰাণশক্তি। তেখেতৰ সাহিত্যিক চিন্তাধাৰা আৰু সমাজৰ প্ৰতি দায়িত্ববোধ অসমীয়া সমাজ আৰু সংস্কৃতিক এক নতুন দিশ প্ৰদান কৰিছিল। তেখেতৰ সৃষ্টি আৰু গৱেষণা আজিও অসমীয়া সাহিত্যৰ ইতিহাসত এক অমূল্য সম্পদ হিচাপে গণ্য হয়।
